کم کم یاد خواهی گرفت تفاوت ظریف میان

                  نگه داشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را

               اینکه عشق تکیه کردن نیست و رفاقت اطمینان خاطر

                    و یاد میگیری که بوسه هاقرارداد نیستند و 

      
              هدیه ها معنی عهد وپیمان نمی دهند کم کم یاد میگیری

                کم کم یاد میگیری که حتی نور خورشید

                   هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری

              باید باغ ِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه

                   منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

                    یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی

                    که محکم باشی پای هر خداحافظی

             یاد می‌گیری که خیلی می‌ارزی.

            خورخه لوییس بورخس

دلت را بتکان

غصه هایت که ریخت

تو هم همه را فراموش کن

دلت را بتکان...

اشتباهایت تالاپی می افتد زمین

بذار همان جا بماند

فقط از لا به لای اشتباهایت یک تجربه را بیرون بکش

قاب کن و بزن به دیوار دلت

دلت را محکم تر اگر بتکانی

تمام کینه هایت هم می ریزد

و تمام آن غم های بزرگ

و همه حسرت ها و آرزوهایت

محکم تر از قبل بتکان

تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای! هم بیفتد

حالا آرام تر،آرام تر بتکان

تا خاطره هایت نیفتد...تلخ یا شیرین چه تفاوت می کند؟

خاطره،خاطره ست باید باشد باید بماند

کافیست؟

نه هنوز دلت خاک دارد

یک تکان دیگر بس است

تکاندی؟؟

دلت را ببین

چقدر تمیز شد. دلت سبک شد؟

حالا این دل جای اوست…

دعوتش کن!!!

این دل مال اوست(!)

همه چیز ریخت از دلت همه چیز افتاد و حالا...

و حالا تو ماندی و یک دل

یک دل و یک قاب تجربه

مشتی خاطره و یک او

خانه تکانی دلت مبارك

یک دل آلوده و پر از گناه                                    کرد شیرین کار شهر آشوب را

یک دو کامی چند از پایپی زدیم                           هی شروع شد بازی بازیگران

بازی بس ناجوان مرادانه ای                              با گذشت از یاد آن مردان پاک

کاش خدا بخشد مرا بد کرده ام                          با خدا و با خود و با دیگران

گر خدا بخشد مرا یاری کند                                مرا در راه خویش راهی کند

من همی خواهم از آن رب بخششی                 نیست این حرف از سر‌ٍ سردل خوشی

گوش کن حرف دل بیمار را                                آخرین بار است که کردم این کار را

ای خدا رویم نمی آید دگر                                  من بیارم اسم زیبای تو رو

گفته بودی تو بیا میخشمت                               یعنی جا دارد مرا بخشاییم

من یه چند روزی در دل ترسی                          از آن دارم مرا ول کرده باشی

مرا عفو کن خدا لابه گفتم                                 تو بنده پروری بنده نوازی

ولی خود گفته بودی در کتابت                           اگر بنده ای بسیار بد کرد

اگر او خواهد هم نتوان برگشت                         ولی باز هم به تو امیدوارم

خدایا مهربانی بی نیازی                                    مرا عفو میکنی چون تو خدایی

                                         نمیدانم دگر یا رب چه گویم

                                         غلط کردم غلط کردم غلط کردم

شعر از فریدون حیدری

نظریادتون نره

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارق از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او

پر زلیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب ازچه خوارم کرده ای

بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را بهدستم داده ای

وندر این بازی شکستم داده ای

نیشتر عشقش به جانم میزنی

دردم از لیلاست آنم میزنی

خسته ام زین عشق دل خونم نکن

من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد این بازیچه دگر نیستم

این تو لیلای تو... من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم

در رگ پیدا وپنهانت منم

سالها با جور لیلا ساختی

من در کنارت بودم نشناختی

کردمت آواره ی صحرا نشد

گفتم عاقل میشوی اما نشد

سوختم در غم یک یاربت

غیر لیلا در نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی

دیدم امشب با منی گفتی بلی

حال این لیلا که خارت کرده بود

درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو لیلا کشته راهت کنم

                                                   پندهای عاقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

                                                   این دل درد آشنا دیوانه است

میروم از رفتن من شاد باش

                                                   از عذاب دیدنم آزاد باش

چون تو هم تنها تر از من می شوی

                                                    آرزو دارم تو هم عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

                                                    معنی برخورد های سرد را 

دوباره شنبه وقتی می دویدی

                                    به من با پاکتی میوه رسیدی

ودربرخوردما روی زمین ریخت

                                    تمام سیب هایی که خریدی

و1شنبه برای عذرخواهی

                                   «گلابی،سرمه ای چادر سفیدی»

وباریدی چنان 1 شنبه ام را

                                   که از سقف 2شنبه می چکیدی

2شنبه صبح از آن سوی کوچه

                                   صدای قلب من را می شنیدی

وعصرش که تهِ کوچه رسیدم

                                   خودت در سینۀ من می تپیدی

3شنبه با طنابی از تبسم

                                   مرا بر دار لبخندت کشیدی

مرا آتش زدی در 4شنبه

                                  وبا خوشحالی از رویم پریدی

ودر خاکستر من 5شنبه

                                  شبیهِ گرد بادی می وزیدی

وجمعه طبع شوخی تو گل کرد

                                  به من گفتی شتر دیدی، ندیدی

تقویم روزهایم به هم خورده و گم است

 بی تو چه فرقی می کند امروز چندم است

 حالا به حرفهای دلم گوش می دهد

 سایه که سالهاست بدون تکلم است

 دیگر دلم پس از تو به دریا نمی زند

 اینجا که چشم های همه بی تلاطم است

 مجنون شده (خل شده،) (اصلاً روانی است)

 اینها همه پچ پچ و نجوای مردم است

 دیگرمیان کوچه به سمتت نمیدوم

 شاید قبول کرده ام که اینها توهم است

همین که چشم تو بر من نگاه می انداخت

                                                  مرا به وسوسۀ یک گناه می انداخت

اگرچه بودن با تو گناه بود ولی

                                                  گناه کار دلم که راه می انداخت

می آمدی ونگاهت که پاک وروشن بود

                                                  مرا دوباره به روز سیاه می انداخت

فشارچشم تو کم بود آن وسط لکنت

                                                  مرا همیشه زچاله به چاه می انداخت

تفاوت تو و دریا به لحن گرمت

                                                  مرا سکوت تو در اشتباه می انداخت

و روز بعد از آن عشق توبه می کردم

                                                  که باز چشم تو بر من نگاه می انداخت

از دوستانی که دوست دارن قصهْ زندگیمو بدونن رو ادامهْ مطلب کلیک کنن

من قصه زندگیمو به صورت شعر نوشتم ...